Het unieke Wad heeft de wereld erfgoedstatus gekregen. Maar deze status komt onder druk te staan. Door de vele economische bedreigingen kan het Wad terechtkomen op de lijst van ‘Werelderfgoederen in gevaar’. Deze lijst bestaat uit 52 gebieden en monumenten die niet goed beschermd worden door hun regeringen. Wat is dat toch met deze regering en de voorgaanden onder leiding van premier Rutte? Is men bang om keuzes te maken? Wil men iedereen te vriend houden? Of de oliemaatschappijen in het bijzonder? Het weer op anderen laten aankomen om te kiezen, in dit geval Unesco, en niet zelf keuzes maken en verantwoordelijkheid nemen. Het lijkt een patroon.
Halfbakken
Hetzelfde zagen we bij de stikstofproblematiek. Geen of halfbakken oplossingen. De rechter moest de kaders stellen en afdwingen. Afgelopen week beklaagde de minister-president zich over de Tweede Kamer en de pers, die hem en het kabinet alleen zouden benaderen vanuit wantrouwen. Natuurlijk mogen wij waardering hebben voor mensen die bewindspersoon willen zijn. Een verantwoordelijk en niet gemakkelijk ambt. Vaak volop in de storm, lange werkdagen en weinig privacy. Dus in onze ogen verdienen zij in de eerste plaats respect en waardering.
Moreel leiderschap
Het ambt geeft echter ook verplichtingen: moreel leiderschap en een voorbeeldfunctie. Je moet (internationale) afspraken nakomen. Hoe kunnen overheid en samenleving zich opstellen tegenover mensen die altijd de grenzen van het toelaatbare opzoeken, als diezelfde overheid dit ook doet. En soms over de grenzen heen gaat, dit verdedigt en soms probeert weg te moffelen. Zo ook in het Waddendossier. Het gasveld onder de Waddenzee, dat vanuit Ternaard aangeboord zal worden, levert amper een bijdrage aan de vraag naar gas. En dit terwijl toch overduidelijk is dat wij van fossiele brandstoffen af moeten. Wij hoeven niet alle voorraden tot op de laatste druppel of gasvlam uit de aardkorst te zuigen. In de praktijk gaat het anders: er valt nog wat te verdienen door de markt en dan zullen we dat ook doen. Tot op de laatste druppel en het laatste gasbelletje. Dat deze houding er jarenlang voor gezorgd heeft dat achterover geleund kon worden bij het zoeken naar alternatieven, daar zien we nu de gevolgen van. Een energietransitie die moeizaam op gang komt en onder slechte tot geen regie. Het zou deze regering sieren als zij daadkracht toont bij het klimaatvraagstuk en de energietransitie. Niet wachten op een rechter of wereldautoriteit die sturing geeft aan keuzes, maar zelf kiezen. Verantwoordelijkheid nemen. Besluiten. Door zelf te beslissen af te zien van gasboringen onder het Wad.
Opgeheven wijsvinger
Iedereen, ook onze regering heeft recht op vertrouwen en respect. Dit zal echter wel verdiend moeten worden. Vorig jaar een demonstratie tegen de gaswinning onder het Wad in Ternaard en wat volgt? Een minister die op werkbezoek komt en de plaatselijke bevolking probeert te paaien met geld. Nederland staat vaak vooraan met een opgeheven wijsvinger om andere landen de maat te nemen. En nu dreigen wij zelf op het strafbankje van Unesco terecht te komen. Laat de regering in vredesnaam zelf zo’n beschamende vertoning voorkomen en afzien van gasboringen onder het Wad. Het Wad is dat meer dan waard.
Erik de Groot (PvdA)
Jochem Knol (GrienLinks)
