Marijke Roskam vertrekt als Statenlid. Haar eigen verhaal

Marijke Roskam (37) uit Bolsward vertrekt als lid van Provinciale Staten. Het besluit van de PvdA-lijsttrekker komt nadat afgelopen jaar bleek dat het Statenlidmaatschap niet te combineren is met haar andere werk en het moederschap van twee hele jonge kinderen. Marijke vertelt zelf hoe ze tot dit moeilijke besluit kwam.

Waarom leg je je werk als Statenlid neer?

“Toen ik anderhalf jaar geleden met de commissie het verkiezingsprogramma opleverde en me kandidaat stelde als lijsttrekker, werkte ik ook fulltime. Met alle plezier en zonder enige moeite. Mijn vriend was veelal thuis en regelde alles. Die moderne rolverdeling beviel me erg goed, ik zag dan ook geen belemmeringen om politiek actief te worden.

Echter, na de komst van ons tweede kindje kreeg ik steeds vaker heimwee naar mijn zoontjes. De jongste is vier maanden, de oudste twee jaar. De combinatie van mijn dagelijks werk als dagvoorzitter en Statenlid zijn zorgde ervoor dat ik de kinderen soms drie dagen achtereen niet zag. Dat deed me verdriet. Ik zat steeds vaker met tranen in mijn ogen in de auto. Hoe gedreven en ambitieus ik ook ben, met die heimwee moest ik iets.”

Hoe kijk je terug op het afgelopen jaar?

“We hebben met de fractie een mooie en intense tijd beleefd. De campagne, verkiezingen, stevige onderhandelingen – hoogzwanger – en daarna natuurlijk het echte wekelijkse Statenwerk. Woensdagen van ‘s ochtends vroeg tot ‘s avonds laat, gesprekken met het maatschappelijke veld en op andere dagen ook de afstemming met andere partijen en het bijwonen van informatiebijeenkomsten en vergaderingen. Intens, maar schitterend en eervol werk waarmee je echt impact kunt hebben als partij.”

Wanneer merkte je dat het niet meer ging?

“In de maand november kreeg ik werkelijk buikpijn van de heimwee. Het is lastig te beschrijven, maar wellicht dat andere moeders en ook vaders het herkennen. Je wilt je kindjes zien, vasthouden en ze volstoppen met aandacht en liefde. Als vergaderingen uitliepen – en dat doen ze veel – kreeg ik een knoop in mijn maag, want het maakte net het verschil of ik de jongens naar bed kon brengen of niet. Dit gevoel werd alleen maar erger. Dan moet je een besluit nemen. Ik houd niet van klagen en aanmodderen, ook dit is verantwoordelijkheid nemen. Ik kende dit gevoel nog niet, maar kon er niet meer omheen.”

Hoe lastig was dit besluit?

“Het is de moeilijkste keuze die ik tot nu toe in mijn leven heb moeten maken en ben er dan ook dagen ellendig van geweest. Dat is niets voor mij, zo piekeren. Ik heb een enorme werklust en een groot hart voor Fryslân en de PvdA. De partij en fractie voelt als een familie, je strijdt samen voor dezelfde idealen. Met Hetty vormde ik tijdens de onderhandelingen en daarna een goed duo, we zijn complementair en erg op elkaar gesteld. Datzelfde geldt voor de fractie, stuk voor stuk gedreven toppers en enorm sociaal naar elkaar. Dat gevoel zit zeer diep. Ik wilde ze niet in de steek laten, zo voelde dat.”

Wat betekent je vertrek voor de fractie?

“Iedereen reageerde ontzettend begripvol. Enerzijds omdat sommige collega’s zelf kinderen hebben en de heimwee herkenden. Anderszijds omdat ze me kennen als een positieve harde werker die dag en nacht ‘aan’ staat. Als ik dan aangeef dat het niet meer gaat, is het ook wel menens.”

Je zegt dat je politiek actief blijft. Hoe vul je dat in?

“Als lijsttrekker en vice-fractievoorzitter druk je een belangrijke stempel op het bestuursakkoord en de visie en het werk van de fractie. Formeel ben ik straks Statenlid-af. Maar de verantwoordelijkheid voor PvdA Fryslân voel ik nog steeds en die zal ik ook blijven nemen. We hebben afgesproken dat ik mee blijf denken en werken aan belangrijke dossiers en dat de fractie altijd een beroep op mijn visie en kennis kan doen. Op die manier kan ik als vliegende keep fungeren en de fractieleden ondersteunen in het formuleren van standpunten en goede ideeën die Fryslân socialer en groener maken.”

Heb je het Statenlidmaatschap onderschat?

“Het werk voor Provinciale Staten an sich niet. Ik heb me vorig jaar goed voorbereid door de commissies en vergaderingen te bekijken en gesprekken te voeren met politici en voormalige Statenleden. Stukken lezen, een visie ontwikkelen en de juiste vragen stellen, dat past me allemaal heel goed. Maar er komen best vaak last-minute nog moties binnen, of stukken om te lezen. Of er is een informatiebijeenkomst op een donderdag, een extra vergadering op maandag. Er belt een journalist midden op de dag. Je kunt dus niet zeggen: op maandagavond en de hele woensdag doe ik mijn werk als Statenlid. Dat ben je de hele week. Om dat überhaupt te combineren met je andere werk… Dat is een zeer pittige klus en dat hoor ik ook wel terug van andere nieuwe Statenleden.”

Waar kijk je naar uit?

“Ik heb nu maandenlang dagen achtereen gedraaid van ‘s ochtends vroeg tot ‘s avonds laat. Vier weken na de bevalling zat ik alweer te vergaderen. Maandag tot en met donderdag was het altijd een aaneengesloten werkweek. Vanaf januari zal ik op woensdag veelal thuis zijn, dat wordt mijn dag met de jongens. Een aangename onderbreking in een volle werkweek. Torens bouwen, over de vloer racen met auto’s en ze helemaal platknuffelen zonder op de klok te hoeven kijken. Dêr sjoch ik ferskriklik nei út.”